OTU

YÜZÜM UTANIR

 

Gecenin ayazı çöktü bakışıma,

Yüzüme bakmaya, gözüm utanır.

Ettiğim umutlar boşu boşuna,

Ettiğim sözden, kulaklarım utanır.

 

Halbuki gündüzün bağımlısıydım,

Hain gecelerin düşmanıydım,

Dert kapısının baş belasıydım,

Her adım başı, ayaklarım utanır.

 

Hep mi çırak kalacağım, Usta?

Yeni yetme hayaller zindanda,

Semalar kahırlı, sözler yasta,

Izdıraba düşmüş, kalbim utanır.

 

Sonbahar da şaşırdı bu hale,

Düşen yaprağa mı kaldı çare,

Sabır kalmadı tek bir zalime,

Yere çökmeye, dizim utanır.

Gönül paramparça, yazmaya elim utanır.

 

Osman Tolgay Ulusoy / 18.10.2018